Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών ήταν μια ευκαιρία, ένα παράθυρο να δούμε ποίοι είμαστε, πού πάμε; Κάποιοι όμως «χαρισματικοί» ηγέτες με απύλωτα στόματα κατάφεραν η «κάσα» του παραθύρου να ενταφιάσει κάθε ελπίδα και να θολώσει τον ορίζοντα σαν γέρικο μάτι με καταρράκτη.
Μαγικές διαπιστώσεις και «χαρισματικοί» ηγέτες έκαναν καριέρα χάρη στη συνωμοσία του ανορθολογισμού που τροφοδότησε το κίνημα θλίψης, προκαλώντας ένα χαρμάνι δηλητηριώδες που ντοπάρει τον απελπισμένο, που καταντά άθυρμα του κάθε επιτήδειου, του κάθε παραμυθατζή, του κάθε θεομπαίχτη.
Αυτό που τους νοιάζει είναι να σπείρουν την καχυποψία στους θεσμούς και νέες θεωρίες συνωμοσίας για να μπορούν να συνεχίσουν να εμπορεύονται το τραγικό δυστύχημα.
Το υπερυψωμένο Εγώ είναι το κατοπτρικό είδωλο της ανασφάλειας, που θρέφει την ακόρεστη δίψα για αναγνώριση. Η συμβίωση μαζί τους στη Βουλή φαντάζομαι ότι θα είναι μια καθημερινή δοκιμασία. Εκπροσωπούν την κοινωνία της αγένειας, του κοινωνικού διχασμού, της εχθροπάθειας, του τυφλού μίσους, του αποκλεισμού του διαφορετικού, επιχειρούν στο όνομα της θλίψης που γεννά οργή, ένα νέο ρεύμα αγανακτισμένων.
Αντί να απαντήσουν με πληρότητα γιατί έγινε το δυστύχημα, πώς έγινε και ποιος έχει την ευθύνη, μετατοπίζουν την ατζέντα στο μπάζωμα και ξυλόλιο, δίνοντας χώρο σε μια πολιτική εργαλειοποίηση. Η έρευνα στα παραπάνω ερωτήματα θα έδειχνε ότι η ευθύνη είναι διαχρονική.
Βλέπετε ότι η δουλειά των πολιτικών, μεταξύ άλλων, είναι να υποστηρίζουν συχνά με υπερβολές ή ακόμη και κραυγές, πράγματα που συμφέρουν το κόμμα τους και την στρατηγική τους.
Και ενώ η κοινωνία καίγεται για την ανασφάλεια και τους πρωτοφανείς κινδύνους που ελλοχεύουν για το μέλλον και η χώρα καλείται σε άμεσο χρονικό διάστημα να λάβει κρίσιμες αποφάσεις που η ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή βρίσκεται κυριολεκτικά σε πόλεμο, αντί τα κόμματα να απαντήσουν αν θα πορευτούν με γνώμονα τα συμφέροντα της εκλογικής τους πελατείας ή τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, περί άλλων τυρβάζουν.
Το συστημικά κόμματα να βρουν τον βηματισμό τους Οι δημοσκοπήσεις κτυπάνε δυνατά το καμπανάκι του κινδύνου, καθώς ο δημαγωγικός λόγος φαίνεται να διευρύνει απειλητικά το ακροατήριο του σε κοινωνικές ομάδες που αντιμετωπίζουν τον θυμό ως υπαρξιακή αξία. Ιδίως για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., να χαράξει βαθιά κόκκινη γραμμή με τους κάθε λογής λαϊκιστές όχι μόνο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις αλλά και στο εσωτερικό του.
Υ.Γ.: Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα βαθύτατο λαγούμι και όσο δεν υπάρχει πνευματική και ηθική αντίσταση δεν θα βγει από αυτό. Πάντως από αυτό δεν θα βγει συνυπογράφοντας οτιδήποτε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
